بهاءالدین محمد بن حسین عاملی، معروف به شیخ بهائی (۸ اسفند ۹۲۵ خورشیدی، بعلبک - ۸ شهریور ۱۰۰۰ خورشیدی، اصفهان) دانشمند نامدار قرن دهم و یازدهم هجری است که در فلسفه، منطق، هیئت و ریاضیات تبحر داشت و سرآمد دوران خود بود. از شیخ بهایی حدود ۹۵ کتاب و رساله در سیاست، حدیث، ریاضی، اخلاق، نجوم، عرفان، فقه، مهندسی و هنر و فیزیک بر جای مانده است.
به پاس خدمات شیخ بهایی به علم ستاره‌شناسی، یونسکو سال ۲۰۰۹ را به نام او سال «نجوم و شیخ بهایی» نامگذاری کرد.
شخصیت علمی‌و ادبی، اخلاق و پارسایی شیخ بهایی باعث شد تا از ۴۳ سالگی، شیخ‌الاسلام اصفهان شود و در پی انتقال پایتخت از قزوین به اصفهان (در ۱۰۰۶ قمری)، از ۵۳ سالگی تا آخر عمر (۷۵ سالگی) منصب شیخ‌الاسلامی‌پایتخت صفوی را در دربار مقتدرترین شاه صفوی، عباس اول برعهده داشته باشد.
شیخ بهایی به مهارت در ریاضی و معماری و مهندسی معروف بوده است، چنانکه معماری مسجد امام اصفهان و مهندسی حصار نجف، شاخصی برای تعیین اوقات شبانه روز از روی سایه آفتاب یا ساعت آفتابی، ساعت ظلی در مغرب مسجد امام خمینی در اصفهان، معماری منارجنبان، طرح ریزی تقسیم آب زاینده رود به محلات اصفهان، طرح ریزی کاریز نجف آباد اصفهان به نام قنات زرین کمر، ساختن گلخن گرمابه‌‌‌ای که تنها با نور یک شمع گرم می‌شد، از خدمات اوست.
شیخ بهایی در سال ۱۰۰۰ خورشیدی در اصفهان درگذشت و بنابر وصیت خودش، در جوار مقبرهٔ علی ابن موسی الرضاء(ع) جنب موزه آستان قدس دفن کردند. آرامگاه وی بین مسجد گوهرشاد و صحن آزادی و رواق امام خمینی در یکی از رواق‌ها که به نام خودش معروف است، واقع شده است.